Nastąpiła zmiana funkcji ubezpieczeń komunikacyjnych OC: początkowo chodziło o ochronę sprawców, teraz powinno chronić poszkodowanych.

Tak stwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie  w wyroku z 21.06.2017 roku (VI ACa 368/16).

Sąd Apelacyjny o podniesieniu sumy gwarancyjnej czyli maksymalnej wartości świadczeń z OC komunikacyjnego dla pasażerki, ciężko poszkodowanej w wypadku drogowym. Dzięki decyzji sądu II instancji poszkodowana przed 14 laty w wypadku komunikacyjnym zachowa prawo do renty z ubezpieczenia OC sprawcy. Suma gwarancyjna, z której wypłacana jest renta kobiety miała wyczerpać się w przyszłym roku.

– Mimo że Sejm zajmuje się problemem wyczerpywania sum gwarancyjnych ubezpieczeń komunikacyjnych zawartych w latach 90, to zważywszy na termin wyczerpania się świadczeń poszkodawnejnie czekaliśmy aż dojdzie do takiej sytuacji. Sprawa została skierowana do sądu. Wielu poszkodowanych, którym suma gwarancyjna wyczerpała się, z dnia na dzień, bez żadnej informacji, przestało dostawać renty dożywotnie. Wyrok Sądu Apelacyjnego, który zapadł w ostatnich dniach, jest dla nas bardzo satysfakcjonujący, zwłaszcza, że w I instancji roszczenie zostało odrzucone – stwierdzają prawnicy z Grupy Doradczej Prawno-Medycznej.

Źródło: GDPM

Zaniżanie wysokości zadośćuczynień przez zakłady ubezpieczeń

Istnieje wyraźna tendencja do zaniżania wysokości zadośćuczynień przez zakłady ubezpieczeń; we wszystkich sprawach, w których pozwany był zakład ubezpieczeń sądy przyznawały dodatkowe zadośćuczynienie obok kwoty wypłaconej już przez ubezpieczyciela; niekiedy zadośćuczynienie to osiągało wysokość wielokrotnie wyższą niż świadczenie wypłacone przez ubezpieczyciela.

Wśród analizowanych spraw stwierdzono również przypadki ewidentnie nieetycznego postępowania przedstawicieli ubezpieczyciela, jak uzależnienie wypłaty zaniżonego zadośćuczynienia od podpisania ugody zawierającej zrzeczenie się z dalszych roszczeń: tak w sprawie rozpoznanej przez Sąd Rejonowy Katowice-Zachód z dnia 30 listopada 2009 r., sygn. akt I C 966/08/3), czy też odwlekanie wypłaty lub wypłata jedynie symbolicznych zadośćuczynień osobom znajdującym się w stanach terminalnych (por. stan faktyczny sprawy wyrok Sądu Okręgowego w Wrocławiu z dnia 25 marca 2008 r., sygn. I C 908/07).

Wydaje się, że jedną z przyczyn, dla której wskazane praktyki były możliwe jest brak świadomości poszkodowanych co do zakresu przysługujących im uprawnień.

Źródło: Instytut Wymiaru Sprawiedliowości - Mikołaj Wild "Przesłanki zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę związaną z uszkodzeniem ciała lub uszczerbkiem na zdrowiu w praktyce sądowej".